wywodzić

wywodzić
wywodzić I {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. ndk VIIb, wywodzićdzę, wywodzićdzi, wywodzićwódź, wywodzićdzony {{/stl_8}}– wywieść {{/stl_13}}{{stl_8}}dk Vc, wywodzićwiodę, wywodzićwiedzie, wywodzićwiedź, wywodzićwiódł, wywodzićwiodła, wywodzićwiedli, wywodzićwiedziony, wywodzićwiedzeni {{/stl_8}}{{stl_20}}
{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'wyprowadzać coś z czegoś, uznawać coś za źródło, za początek czegoś': {{/stl_7}}{{stl_10}}Wywodzić wyraz „tenis” z języka angielskiego. Wywodzić swoje pochodzenie z rodu szlacheckiego. Wywieść wniosek z przesłanek. {{/stl_10}}{{stl_20}}
{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_8}}zwykle ndk {{/stl_8}}{{stl_7}}'opowiadać coś, tłumacząc; wyjaśniać, dowodzić': {{/stl_7}}{{stl_10}}Wywodzić swoje racje, żale, pretensje. {{/stl_10}}{{stl_20}}
{{/stl_20}}{{stl_12}}3. {{/stl_12}}{{stl_7}}'o ptakach: wysiadywać': {{/stl_7}}{{stl_10}}Wróble wywodzą młode kilka razy do roku. {{/stl_10}}{{stl_20}}
{{/stl_20}}{{stl_12}}4. {{/stl_12}}{{stl_8}}rzad. {{/stl_8}}{{stl_7}}'wyprowadzać kogoś na zewnątrz': {{/stl_7}}{{stl_10}}Wywieść konia ze stajni. {{/stl_10}}{{stl_20}}
{{/stl_20}}\ {{stl_20}}
{{/stl_20}}wywodzić II {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. ndk VIIb {{/stl_8}}{{stl_7}}'wyśpiewywać, wydawać przeciągłe dźwięki': {{/stl_7}}{{stl_10}}Kanarek wywodził swoje trele. Skrzypce wywodziły smętną melodię. {{/stl_10}}

Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.

Игры ⚽ Поможем написать реферат

Look at other dictionaries:

  • wywodzić się — {{/stl 13}}{{stl 7}} pochodzić od kogoś, czegoś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wywodzić się z rodziny mieszczańskiej, z chłopów, z arystokracji. Alfabet grecki wywodzi się z fenickiego. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • wywodzić — Wywieść kogoś w pole zob. pole 5 …   Słownik frazeologiczny

  • wywodzić — → wywieść …   Słownik języka polskiego

  • wywieść — dk XI, wywieśćwiodę, wywieśćwiedziesz, wywieśćwiedź, wywieśćwiódł, wywieśćwiodła, wywieśćwiedli, wywieśćwiedziony, wywieśćwiedzeni, wywieśćwiódłszy wywodzić ndk VIa, wywieśćdzę, wywieśćdzisz, wywieśćwódź, wywieśćdził, wywieśćdzony 1. książk.… …   Słownik języka polskiego

  • arystokrata — m odm. jak ż IV, CMs. arystokrataacie; lm M. arystokrataaci, DB. arystokratatów «członek arystokracji, możny pan, potomek starego rodu» Arystokraci angielscy, hiszpańscy, pruscy. Arystokrata carski, dworski. Utytułowany arystokrata. Majątki… …   Słownik języka polskiego

  • ciurkać — ndk I, ciurkaćka, ciurkaćają, ciurkaćaj, ciurkaćał 1. «lać się małą strugą, ciec z pluskiem, kapać» Potok ciurkał po kamieniach. Woda ciurkała z rynny. 2. «o ptakach: wywodzić trele; śpiewać» Słowik ciurka w krzakach …   Słownik języka polskiego

  • inteligencja — ż I, DCMs. inteligencjacji, blm 1. «zdolność rozumienia otaczających sytuacji i znajdowania na nie właściwych, celowych reakcji; zdolność rozumienia w ogóle, bystrość, pojętność» Inteligencja wrodzona. Wybitna, przeciętna inteligencja. Poziom,… …   Słownik języka polskiego

  • kwilić — ndk VIa, kwilićlę, kwilićlisz, kwil, kwilićlił 1. «płakać cicho i żałośnie, popłakiwać (zwykle o dzieciach)» Niemowlę kwiliło w łóżeczku. 2. «o ptakach: wydawać głos, wywodzić trele; ćwierkać, szczebiotać, śpiewać» Skowronek, słowik kwili …   Słownik języka polskiego

  • lud — m IV, D. u, W. u (ludzie), Ms. ludzie 1. blm «pracujące warstwy społeczeństwa, przede wszystkim robotnicy i chłopi; dawniej głównie o ludności wiejskiej» Lud pracujący miast i wsi. Głos, wola ludu. Dziecko ludu. Pochodzić, wywodzić się z ludu. 2 …   Słownik języka polskiego

  • parantela — ż I, DCMs. parantelali; lm D. parantelali książk. «związki pokrewieństwa, powinowactwa, zwłaszcza z osobami należącymi do znanego rodu; ogół krewnych i powinowatych; ród» Wywodzić, ustalać parantele. ‹łac.› …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”